« Voor elkaar knokken, wat er ook gebeurt »
‘Heb geen verwachtingen en laat je hart spreken’
Het verhaal van Herma
Tweeëndertig gezinshuiskinderen woonden tussen 2003 en nu in het gezinshuis Hart voor de zaak van Herma Slingerland. Met alle kinderen en jongeren gaat Herma bewust een band aan. ‘De band verschilt natuurlijk wel per kind’, vertelt Herma. ‘Met sommige kinderen vieren we nog kerst en Sinterklaas. Anderen sturen soms een bericht, allemaal prima.
‘Met Stephanie had ik direct een klik’, vertelt Herma. ‘Ik zag haar strijdvaardigheid als kracht. Ik ben geraakt door kinderen in de knel waar niemand een passend antwoord op heeft. Daar heb ik mijn levenswerk van gemaakt. We moeten de kinderen “achter” de diagnoses zien.’
Sommige kinderen zijn zo beschadigd; dat vraagt om geduld, kennis en vaardigheden, vervolgt ze. ‘Mijn advies: heb geen verwachtingen. Alles wat je terug krijgt is winst. Dat is vaak verrassend veel. Ik heb met eigen ogen gezien: kinderen van 15, 16 kunnen zich nog hechten.’
Leven met kinderen met een ernstig trauma is intensief, vindt ze. ‘Je staat altijd “aan” – in geven, verbinden en zorgen. De kunst is om energie over
houden om er voor de kinderen te zijn. Dat lukt alleen als je steeds teruggaat naar jezelf en je gezin.’ Herma neemt om de twee weken een weekend vrij.
‘Het gezinshuis is voor ons een familieding; iedereen draagt zijn steentje bij. Goed kunnen organiseren is een belangrijke competentie van een gezinshuisouder, evenals authenticiteit. Want er wordt continu aan je getrokken. Maar je krijgt ook veel terug. Een speciaal moment vond ik bijvoorbeeld dat Stephanie aan me vroeg: ‘Mogen mijn kinderen “oma” tegen u zeggen?’
‘Niemand geeft om mij, dat was mijn gevoel.’
Het verhaal van Stephanie
‘Ongelofelijk boos en opstandig was ik toen ik uit huis werd geplaatst’, vertelt Stephanie. ‘Niemand geeft om mij, dat was mijn gevoel.’ Stephanie verslijt in enkele maanden 11 logeerhuizen. Ze heeft het gevoel dat er vooral stempels op haar worden geplakt. ‘Terwijl ik me vooral onbegrepen voelde.’
Vlak voor haar moeder overlijdt, komt Stephanie in het gezinshuis Hart voor de zaak van Herma terecht – nu 11 jaar geleden. Bij Herma vindt Stephanie een gezinsouder die haar door dik en dun steunt. ‘Ik zal nooit vergeten hoe zij me hebben begeleid bij de dood van mijn moeder’, aldus Stephanie. ‘
Het verschil tussen het gezin van Herma en de logeerhuizen? ‘Hoe gek ik ook doe, ze blijven rustig’, aldus Stephanie. ‘En vooral: ze blíjven. Ik was gewend aan ruzie. Maar als ik opstandig was, zei Herma of Annemarie: “Wil je een kopje thee?”’
Op haar zestiende verhuist Stephanie naar een kamertrainingscentrum. Die stap kwam te vroeg. Stephanie doet een poging tot zelfmoord. Herma vangt haar tijdelijk op, waarna ze in een gesloten instelling komt. Als Stephanie zeventien is, raakt ze zwanger. Stephanie: ‘Herma zei: “Neem je verantwoordelijkheid, kies ervoor”. Ik vond het fijn dat ze vertrouwen in me had.’ Ze komt in een tienermoederhuis terecht. ‘Meiden blowden, er werd in drugs gehandeld. Ik vertrek. Maar doordat ik geen vaste woon- en verblijfplaats heb, wordt mijn dochter tijdelijk uithuisgeplaatst.’
In 2015 krijgt Stephanie een flat, waar ze haar tweede kind krijgt. ‘Ik had een heftige relatie met de vader van mijn kinderen. Hij is nauwelijks nog in beeld.’ Stephanie volgt nu een opleiding tot ambulant hulpverlener. Leren gaat haar goed af. Ze werkt onder andere in een schoonheidssalon en heeft haar leven op de rit. ‘Mijn dochters gaan elke maand naar het gezinshuis van Herma. Zo is de cirkel weer rond.’